TO PIERWSZY I OSTATNIO POST O MOJEJ OSOBOWOŚCI typu borderline.
Wstawiłam film na YT, gdzie szumnie ogłaszam, że buduję domek, a na końcu dodaję zdanie typu :
"jestem zdrowa psychicznie, ale mam borderline"
Dobra...
nie jestem psychologiem, ale potrafię powiedzieć, że:
KAŻDE ZABURZENIE BORDERLINE JEST INNE...
bo uwaga - ludzie są inni.
szok.
Jesteśmy różni. Hurra!
ZABURZENIE OSOBOWOŚCI BORDELINE TO NIE CHOROBA
to nazwijmy....
inny niż przeciętny człowiek układ myśli w mózgu.
"To pewien poziom organizacji psychiki człowieka, na którym integrowane są wpływy czynników biologicznych, psychologicznych i społecznych. Determinują one całościową kondycję psychiczną. Osobowość steruje procesami radzenia sobie. Stanowi o możliwościach psychologicznego przystosowania się lub ich braku."
Jak marzycie o formułkach...
Jak to działa?
- nie wiem
Jak to działa u mnie...
Jest mi ciężko, bo czuję się nieprzytulona. Zostawiona i odepchnięta.
Walczę z uczuciem pustki, braku akceptacji i miłości.
Mam myśli samobójcze i myślę, że życie to gówno.
Na drugi dzień chcę zrobić wszystko i uważam, że jestem spoko.
Biegam, planuję, walczę, marzę, kocham, czuję szczęście.
Nagle jest noc i mój mózg stwierdza, że fajnie będzie jednak się pociąć.
Wtem myślę sobie, że czas brać leki nasenne w trosce o dobro swojej osoby.
Dlaczego chcę skrzywdzić siebie?
Bo przez ostatnie lata byłam krzywdzona i uważam, że zasługuję tylko na to.
Myślę, że zasługuję na karę, ból i depresję.
Wyszłam już z depresji i naprawdę nie chcę tam wracać.
Jak się teraz czuję?
Spoczko.
(uwaga! teraz... bezsensowna gadka o kotach_
Ryszard całkiem mnie motywuje. Kocha mnie obsesyjnie, więc naturalnie znienawidził nowego gościa.
Amelia była przez pierwszy miesiąc odtrącana, a teraz? Leżą i się tulą.
Zwierzęta pokazują mi jak działa mózg.
Bo w sumie... ludzie to też zwierzęta tylko potrafiący robić sztukę oraz okazywać emocje.
To odróżnia człowieka i zwierzę. Potrafienie przekazania drugiej osobie emocji.
Właśnie pomyślałam, że jestem zbyt ludzka.
Poproszę trochę z charakteru kota, okej?
Ja też chce mieć trochę wyjebane!
Bo niestety...
nigdy nie miałam... "wyjebane"
tak to określam.
Kiedy oglądam serial -skupiam się na tym co mówią, ale też na barwach, kadrach, aktorach i emocjach.
Często myślę również o czymś totalnie innym.
Jakbym miałam 3 nurty myśli.
-dialog serialu
-życie jaszczurek na Marsie
-plany na życie
Spytana o scenę - mówię bezbłędnie co postacie mówiły.
Iwona często myśli, że nie skupiam się na serialu, a ja...
Po prostu zawsze tak mam.
Zawsze... zawsze jest kupa myśli do zbadania.
Zawsze coś jakby mnie zachwyca, dziwi, pasjonuje, martwi, przejmuje, zajmuje.
Nigdy nie wyłączam mózgu.
No dobra.
alkohol daje rade... chociaż czasami wręcz rozmnaża mi nurty myśli.
Hmm...
Dobra.. teraz też przemyślałam to, że jednak czasami wyłączam mózg w innych sytuacjach, ale
bardzo, bardzo rzadko.
ŻYCIE z tym jest ciekawe i męczące...
Szczególnie dla bliskich mi osób.
Jestem trudna i często to moje najgorsze załamania:
myśli, że jestem tak trudna.
Przez ostatnie 2 lata często wyłączałam kontakt z rzeczywistością.
Moja Pani psycholog nadal nie rozumiem czemu wypieram z siebie, że np. ktoś mnie ranił.
Bronię moich oprawców i kłócę się, że wszystko było okej.
Coś na poziomie -
"ZABIŁ MOJĄ MATKĘ - ALE SPOKO - PRZECIEŻ ON JEST DOBRY"
Strasznie się wkurwiam na samą siebie.
Psycholog zaczyna tłumaczyć mi, że muszę dopuścić do siebie rzeczywistość i prawdę.
Wtedy ja blokuję to i chuja uchylam mojego mózgu.
no to milczymy do końca terapii, gdzie na końcu wychodzę zła i obrażona.
śmieszne, nie?
Działam jak dziecko.
Tylko kiedy dziecko się wywali krzyczy, że się wywaliło i prosi o pomoc.
Kiedy dorosły się wywali - boi się, że ktoś to widział.
Czy wstyd mi, że upadam?
Nie.
Upadki są ludzkie.
Porażki są ludzkie.
Problemy są ludzkie.
Cieszę się, że wychodzę na prostą.
Dawno nic nie dawało mi tyle radości ile budowanie tego domu.
To w sumie nie budowa domu...
To budowa życia. Na nowo. Zabita Zuzia w końcu musi powstać czy coś...
Chcę już być silna na tyle, aby odstawić leki.
Marzę o tym... Chcę zasypiać sama... bez nasennych.
Chcę radzić sobie w moim mózgiem.
Chcę być odważna..
I w sumie nie wierzę, że to powiem, ale...
chcę pokochać siebie.
fuj.
Zuzanna Borucka