Zgubilam siebie

Umarłam już 5 razy.
Tyle razy już ktoś złamał mi serce.
W trakcie zgubiłam już siebie i odnalazłam.
Teraz?
Jestem słaba.
Naprawdę okruchy mnie.
Czekam aż w końcu wróci ta Zuzia, - gdy ktoś ją udrapnął kazała spierdalać.
Obecnie ktoś kroi mi twarz nożem a ja nic nie robię.
Pluje mi na twarz, a ja płaczę zamiast się bronić.
Po wszystkim gotuję obiad i przepraszam.
Czemu mi to robią? Bo otwieram serce dla każdego i wierzę, że ludzie się zmieniają.
Akceptuję innych, bo sama nie jestem akceptowana.
Mam w sobie cząstkę destrukcji, która chce tego ranienia. Jak tlenu.
Smutek nieodłącznym elementem.
Nigdy nie było dobrze.
Od dziecka zawsze coś mnie raniło.. Ktoś lub ja sama.
Moje serce nie jest zbyt mocne, bo nie umiem go chronić.
Nie umiem zamykać go dla złych ludzi.
Bo na nikogo nie patrzę jak na złego.
Problem pojawia się, gdy ważna dla mnie osoba naprawdę krzywdzi innych.
Ja wtedy milczę. Nie potrafię odejść choć nie wiem czemu jestem z kimś kto robi tak złe rzeczy.

Nie powinnam być taka słaba.

Kiedyś ktoś mnie udrapnął, a ja odeszłam.
Teraz ludzie mnie tną, a ja zostaję.
Co ze mną nie tak? Ludzie rzucają sobie mnie od ściany do ściany.
Muszę poszukać w sobie szacunek, wartość i miłość do samej siebie.

Lecę na dno, bo na dnie są ludzie, którzy mnie krzywdzą.
Po co chcę iść do nich? Przecież sama nadal mogę lecieć do góry.
Chcę się odbić i być szczęśliwa.
Wiem, że nigdy nie będę całkowicie, ale chociaż nie będę skrawkiem siebie.
Tej silnej, niezależnej, odważnej.
Tej która broniła siebie.
Już siebie nie bronię. Nie lubię siebie. Nie ma mnie.
Chcę znowu być sobą.
Tą która nie dawała sobą pomiatać i walczyła o to, aby być wszystkim. By wierzyć w siebie.

Zuzannna Borucka