Dosyć zabawne, że osoba, która nic nie zrobiła obrywa za coś czego sama nie rozumie. Musiało minąć kilka dni aby spojrzeć na sprawę zimnym okiem. Odizolować się od tego, aby nie dotykało cie w żaden sposób. Dlaczego ludzie obrywają za to jacy są? Nie za to co robią i mówią; tylko za ich samych. Nie rozumiem patrzenia na świat w kategoriach: wykształcenia, pochodzenia, rodziny, pieniędzy. Każdy ma inny świat: ja żyję moim domem, a inni żyją szkołą. Wiem, że jestem inna i wiem, że zaczynałam tak, że można było się ze mnie śmiać. SzalonaZuzia miała luźną koncepcję. Wklejałam tam filmy "byle jakie" - wszystko co w danej chwili chciałam - nagrywałam i wrzucałam. Było to bardzo fajne, takie wolne i dawało dużo szczęścia. Oczywiście wraz ze wzrostem popularności liczyłam się z tym, że idąc do sklepu osoba, której nie znam nawet z imienia krzyknie: "Ej! To Szalona Zuzia!". Jak każda osoba tego ubogiego w mózg gatunku sądzi, że takie zachowanie jest normalne i tylko "robi bekę".
Dosyć przykre jest jednak stawanie się obiektem śmiechu przez to, że robi się to co lubi. Niektórzy ludzie patrzą na to co sobą prezentujesz, czyli na to w jakiej szkole byłeś, czy mieszkasz na wsi, co będziesz robić w przyszłości i z kim się trzymasz - reszta to tylko gówno.
Ja owym gównem jestem. W gimnazjum miałam ciężko, bo często przez swoją "inność" dzieciaki się ze mnie śmiały. Teraz kiedy patrzę, że mogłam być powodem śmiechu, bo na każdej przerwie nos miałam w książkach takich jak: Harry Potter, czy Władca Pierścieni, a z klasą rozmawiałam może przez 5 min dziennie - śmieję się. Śmieję się, bo moi rówieśnicy nie mieli żadnych powodów, aby mnie nie lubić, a jednak to robili. Nadal czuję się jak w gimnazjum...
Nic nie robię, a świdrującym na korytarzach oczom wycieka żółć. Szkoda. Nie mogę ukrywać, że jestem bardzo słaba psychicznie. Płaczę, bo latem po kupieniu loda spada mi gałka na ziemię. W Internecie nic mnie nie rusza. Tyle tutaj dobrych ludzi, dających kopa do życia i dzielących się swoją energią oraz dobrocią. Inaczej jest niestety w normalnym życiu. I z radzeniem sobie z nieprzyjemnościami i z ludźmi.
Mieć "bekę", bo przez ciebie dziewczyna płacze, dosyć straszne. Nie wiem jak trafiłam do mojej szkoły. Na koniec III klasy gimnazjum miałam dobre oceny. W pierwszej klasie postanowiłam wszystko wywrócić do góry nogami. Niczego nie żałuję. Mam super życie. Tyle radości daje mi robienie tych filmów. Tyle osób mnie rozumie. Czytam listy, które mi wysyłacie i jesteście takimi ciekawymi osobami. Nie mogę nacieszyć się tym wszystkim. Mam tyle propozycji i codziennie idę do przodu. Do szkoły chodzę tylko po to, aby odsiedzieć, a mimo to tak trudno tam przetrwać.
Nie chodzę na imprezy, nie jestem w samorządzie, nie mam znajomych, prawdopodobnie nie pójdę na studia, ale jakie to ma znaczenie w tym jakim człowiekiem jestem.
Będzie dobrze! Trzymajcie się lub podeślijcie tego posta śmiejąc się jaka głupia jestem.
P.S. Uwielbiam takie prace! :)
Zuza