Warszawy, Pociągi, Wrocławie, Gazety, Moje życie.. hehehe

Ostatnie dni były baaardzo szalone. Zrobiłam jakieś 15h pociągiem, a dzisiaj spałam z 13h! Zaliczyłam Poznań, Warszawę i Wrocław! Było fajnie, chociaż ja jestem osobą, która kocha siedzieć w pokoju i nie wychodzić z niego przez rok. Uwielbiam zamykać się w sobie, pracować, myśleć. Spotkania z innymi ludźmi to taka gra luster i świateł. W sumie powinnam się przyzwyczajać. Śmieszne, bo czuję się jak osoba wrzucona do nieprawidłowego worka. Nie jestem gwiazdą, nie jestem taka jak myślą inni. W czasie tych 2 dni podchodziło do mnie dużo osób i powoli zaczęłam traktować to tak normalnie, że przeraziłam się moim zachowaniem. "Mogę zdjęcie?" "Jasne, jasne!" kurde... Robienie zdjęć, dawania autografów staje się takie oczywiste. Straszne. Siedzę na dworcu przeglądam gazety a tam widzę, że w jednej artykuł o Mercy. Jakie to dziwne, że nie mam już nawet kontroli, że coś piszą. Nie daję żadnej zgody... po prostu jestem produktem.. jestem kimś o kimś można sobie pisać. Jestem znana... Można o mnie gadać co najmniej jak o materii, która sobie istnieje i nie ma uczuć. Nie jestem człowiekiem, jestem gwiazdą! Ludzie podchodzą mi pod dom i krzyczą, bo przecież mogą: jestem osobą publiczną! O co w tym wszystkim chodzi?

Może to tylko mi się śni... Może nadal jestem Zuzią która ma na głowie słuchawki i idzie do szkoły, gdzie nikt nie zwraca na nią uwagi? Może to wszystko co jest teraz to sen... Obawiam się jednak, że bliżej mu do koszmaru niż czegoś miłego.

Nie ma to jak ciekawa lektura...

P.S. Jazda pociągiem nie jest taka zła... Siedzisz, słuchasz, czekasz. 

W pociągu w końcu mam czas dla siebie. Pociągi są fajne! :)

P.S.2 Ciekawe kiedy je znienawidzę... {?} :P