w nocy czuję się bezpieczniej

w nocy czuję się bezpieczniej 

myśl nad tym, że już powinnam spać usprawiedliwia wszystko

'nic nie muszę'

jestem w łóżku? - a no tak ! - bo jest noc

od tygodni czekam do 6 nad ranem aby nie wstawać wraz ze słońcem

i dziwiąc wasze poczucie dziwności; to nie pierwszy raz taki tryb

sobie obrałam

widząc właśnie 03:29 nie myślę "ale późno"

raczej w głowie mam - oby tylko słońce za sekundę nie wzeszło

czasami bywało, że taki tryb stawał się upiorny i wracałam do 'żywych'

miałam wtedy poczucie, że słońce jest mi potrzebne 

obecnie

nie zależy mi na przestawieniu,

tak szczerze.

 wstawać jak zachodzi słońce i budzić się gdy wschodzi

.

jak bardzo cudaczenie, niekonwencjonalnie, zaskakująco to brzmi?

lubię nie pisać dużych liter, bo żadna nie ma większego znaczenia

czy mogłabym się jakoś usprawiedliwić? czy mi się chcę? czy szukanie problemu w miejscu, czasie i porze roku ma sens? czy tak naprawdę z wiosną sobie rozkwitnę? zazwyczaj tak było... odrobina nadziei i nagle czułam sens.. czy nazwałabym to depresją? pewnie mocno depresyjnie to brzmi, ale czy faktycznie tak bym to opisała?... chyba z tak wieloma latami gór i dołów... jakoś tak nie chcę się tego nazywać poważnie "depresja". czy było gorzej? tak. myślę, że jest niepokojąco stabilnie źle

co mnie tak naprawdę trzyma w tym łóżku i co mnie zachęca do egzystowania w nocy?

brak sensu

z tych pozytywnych rzeczy jest to chęć zrozumienia co się dzieję

wewnętrzna walka

o to, aby w tej błogiej ciszy

kiedy wszyscy śpią

koty, ptaki, ludzie na osiedlu

znajomi i przyjaciele

więc siedzę i rozkminiam

/ co jest / co było / co będzie / czego chcę / co czuję / co potrzebuję / jak naprawić

z tych negatywnych

siedzę tak sobie i zagłuszam ból

i nie taki normalny ból... 

poczułam właśnie, że to słowo tak bardzo opisało coś i.. 

mogłabym napisać osobny wiersz o podskórnym cierpieniu chcącym rozerwać klatkę piersiową

ale

oszczędzę Wam.. bólu.

bo

Emocje 

to tylko forma

im ciszej je puścisz

tym mniej ich jest

niestety działa to w dwie strony

wyciszanie bólu wycisza też radość

i jestem taka wyliniała

chcąc zakończyć p o z y t y w n i e 

ten tekst

bo tak przecież

trzeba

w głowie nie ma wcale bajki

mojej głupiej rymowanki

ciągle szukam błędu tego

co narobił tyle złego

Z.